Kerststal bannen: hoe harteloos kan je zijn?
Waarom mag een kerststal niet in het straatbeeld? Het kerstverhaal is toch een verhaal van vluchtelingen, een universeel verhaal van bekommernis om je medemens en van hoop en vertrouwen in de toekomst, ook in moeilijke omstandigheden.
“Stille nacht, heilige nacht …” Wellicht zal deze titel van een mooi religieus lied ook verdwijnen omdat de verwijzing naar de nacht van de geboorte van Jezus voor sommigen vandaag onaanvaardbaar is geworden en teveel verwijst naar de kerstnacht wanneer christenen over gans de wereld de geboorte van Jezus herdenken.
De stad Leuven heeft steeds een prachtige kerststal gehad in de schaduw van het stadhuis. Naast de mooie figuren rond de kribbe waren er ook enkele ezels en een kudde schapen. Je zag kinderen genieten van de sfeer: een kindje dat juist geboren was, ouders die bekommerd waren over een weerloos kind, de sfeer van een stal met een os en een ezel, soms sneeuw en vrieskou.
Kinderen dwongen hun ouders om langs de kerststal te gaan en volwassenen genoten ook van de sfeer, van de gezelligheid en de ontroering om uiteindelijk de essentie van het menszijn: de geboorte van een kind dat geboren werd op stro, omdat er geen plaats meer was in de herberg.
Het kerstverhaal is een verhaal van vluchtelingen, een universeel verhaal van bekommernis om je medemens en van hoop en vertrouwen in de toekomst, ook in moeilijke omstandigheden. Je moet bijna harteloos zijn om de taferelen van vrede en vreugde te verbannen uit het straatbeeld vanuit een overtuiging dat de overheid neutraal moet zijn en bij wijze van censuur moet optreden tegen iedere uiting of teken met een religieuze inslag.
De drang naar neutraliteit wordt zodoende een ultieme vorm van onverdraagzaamheid met blijkbaar als ultieme wensdroom dat ieder individu enkel maar individu moet zijn waardoor niemand nog last kan en/of mag hebben van de ander. Verdraagzaamheid lijkt mij een betere grondhouding en ook de betere methode om de grondrechten van vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid te blijven verbinden en deze als bouwstenen aan te wenden voor een leefbare samenleving.
De wereld juridiseren houdt ernstige risico’s en leidt ook tot paradoxen wanneer grondrechten met elkaar in botsing komen. De ultieme vorm van vrije meningsuiting is helaas het dulden van racisme. Racisme is juridisch moeilijk te formuleren, maar een mens van goede wil, een verdraagzaam mens weet waar de grens ligt. Een open en verdraagzame samenleving moet de vrijheid van meningsuiting en godsdienst respecteren en moet toelaten dat religies hun culturele achtergrond en fundamentele waarden zichtbaar beleven ook in het straatbeeld.
De essentie van religie is mensen verbinden, mensen bij elkaar brengen en mensen uiteindelijk ook doen dromen van een betere samenleving. Laat ons waakzaam blijven om het mysterieuze van het leven toch ook te blijven koesteren en mensen niet af te snijden van een cultureel verleden dat vele eeuwen lang inspirerend is geweest voor velen en blijkbaar nu door sommigen moet worden gedumpt.
Filosoof Ludo Abicht schrijft in zijn boek “Een vrij-zinnige lezing van de bijbel”: “Wie Michelangelo, Dante, Bach, Marx of de Verklaring van de Rechten van de Mens vanuit hun wortels wil begrijpen, kan ook vandaag en morgen de bijbel niet negeren …” Het mooie gebeuren tijdens de kerstnacht mogen wij dan ook niet doodzwijgen maar dienen wij levend te houden, als blijvende inspiratie voor de dagen van morgen.
Bron: De Redactie