Alfons Vansteenwegen: ‘Met een huwelijk laten twee mensen zien dat het menens is: waarom dan meedoen aan “Blind Getrouwd”?’

Het achtste seizoen van Blind getrouwd is vorige week begonnen. Voor wie het concept niet kent: twee personen die elkaar nog nooit hebben gezien, worden aan elkaar gekoppeld en trouwen ‘blind’ op TV. Hun lot wordt bepaald door experten. Als relatietherapeut doet het programma elk jaar mijn wenkbrauwen fronsen. In mijn ogen is het een komedie met de hulp van wat ambtenaren die heel graag op TV willen komen, mooi meegenomen in de aanloop van de volgende verkiezingen. Een komedie, of beter een tragedie, want het programma holt de betekenis van een huwelijk uit.

Wat is trouwen eigenlijk?

Zelfs al verloopt alles volgens de regels bij ‘Blind getrouwd’, toch kan wat hier gebeurt onmogelijk een echt huwelijk worden genoemd. Beide partners beloven zich in te zetten voor iemand die ze niet kennen en voor iets wat ze niet samen hebben bepaald.

Trouwen is een ander soort engagement dan dat we vandaag gewoon zijn. Het is niet zo vrijblijvend zoals eens twee weken proberen te gaan padellen. Het is zelfs ook niet zoals een job waarvoor je je in het beste geval inzet en ook mag rekenen op steun van een werkgever. Een huwelijk is een engagement dat totaal niet vrijblijvend is. Trouwen is niet zomaar een lichtzinnig iets. Iemand trouw beloven, daar zit toch de intentie in om voor altijd – ja, het klinkt misschien wat sprookjesachtig, maar het is zo –  er samen een boeiende relatie van te maken. Een huwelijk is allesbehalve evident, maar de belofte er samen werk van te maken is een stevige basis. Sommige koppels trouwen voor de kerk, zodat ze kunnen terugvallen op de steun van God wanneer het moeilijk is. Bij blind getrouwd wordt het engagement eigenlijk vervangen door een (door experten gecorrigeerde) loterij.

Trouwen als levenskeuze

Trouwen is niet een van de vele keuzes die je maakt. Het is geen project dat afloopt in de tijd. Het is misschien wel een van de belangrijkste keuzes in het leven: partner en eventueel kinderen hebben een veel grotere invloed op je leven in vergelijking met bijvoorbeeld een studiekeuze. Eigenlijk is het huwelijk een roeping. Je kiest voor een partner. Je kiest om met hem of haar een samenleven op te bouwen, ondanks de meningsverschillen en de gebreken. Als je trouwt, ben je dus beter ook niet meer te verliefd. Je kent je partner en je hebt een idee van de sterktes en zwaktes in de relatie. Je weet heel goed met wie je trouwt, want je hebt iemand gekozen. Hoe kun je je engageren in een huwelijk als je niet weet wat voor persoon je levenspartner is?

Eigenlijk is ‘blind getrouwd’ gelijkaardig aan gearrangeerde huwelijken. Terwijl we tegenover het laatste weerzin voelen en dat zien als iets dat gepasseerd is, vinden we ‘blind getrouwd’ een goede methode om aan een partner te geraken. Een beetje contradictorisch, niet?

Familie en vrienden

Met een huwelijk laten twee mensen zien aan hun vrienden, familie, collega’s, buren, enzovoort, dat het menens is tussen hun twee. Dat is een goede reden om te feesten! Het verwondert me niet dat er onder juristen een discussie de ronde doet over de geldigheid van het ‘blind getrouwd’-gebeuren. Als ik denk aan het trouwfeest, waarbij de twee families en vrienden elkaar van haar noch pluim kennen, bekruipt me een gênant gevoel. Het moet toch raar zijn om als familie of vriend(in) niet verbonden te kunnen zijn met het koppel en niet te kunnen supporteren voor hen.

Ik erger me als Blind getrouwd wordt uitgezonden. Bij vele ‘blinde’ koppels zit er geen toekomst in hun relatie. Waarom als man of vrouw kiezen om hier aan mee te doen? Het lijkt wel alsof ze worden misbruikt in een experiment dat goed geënsceneerd is. Waarom doen ambtenaren in hun functie mee aan deze poppenkast? Zou het kunnen dat een optreden in de media voor hen belangrijker is dan het volgen van het gezond verstand of belangrijker dan rekening te houden met de geest van de wet? Het is mij een raadsel.

Maar stel dat beide partners het achteraf toch goed vinden bij elkaar? Wel, dàn kunnen ze trouwen!

Bron: Knack