Bijbabbelend per Skype luister ik verbijsterd naar haar ochtendverhaal. “Ik neem het niet persoonlijk, maar het doet me pijn dat mensen zo over Syriërs denken”, zegt ze zichtbaar geraakt. “Het is aan ons om hen een ander beeld te laten zien.” Het is vroeg in de ochtend. Slaperig zit ze op de metro op weg naar het werk. Twee te duchten tienerjongens kijken haar schalks aan. “Vanwaar ben je, schoonheid?”, vraagt één van hen. De schalksheid verstart als ze zegt dat ze uit Syrië komt. “Dat kan niet, Syrische vrouwen zijn niet mooi…”, klinkt het duidelijk ontgoocheld. Ze kijkt hen beiden recht in de ogen en draait dan zwijgzaam het hoofd weg.