Saskia van den Kieboom: ‘Neen, gezinswaarden en lgbti+-ideeën staan niet haaks op elkaar’
Woensdag, 15 mei, was internationale dag van het gezin. Donderdag, 17 mei, is het de internationale dag tegen homofobie en transfobie, ook wel bekend als IDAHOT. De dag van het gezin is in 1990 door de VN uitgeroepen, IDAHOT kwam er in 2005, nadat op 17 mei 1990 homoseksualiteit officieel is geschrapt uit de lijst van psychische aandoeningen. In rechtse kringen klinkt steeds vaker dat gezin en alles rond lgbti+ twee tegenpolen zijn. Sterker nog, alles wat met lgbti+ te maken heeft zou het klassieke gezin bedreigen. In de steeds rechtsere Europese politiek horen we dat steeds vaker.
Polen had al lgbti-vrije zones, Italië erkent nog steeds geen homohuwelijk (alleen een geregistreerd partnerschap) en onder premier Meloni zal daar niet snel verandering in komen. Hongarije gaat onder leiding van Viktor Orbán nog een stap verder: homoseksualiteit mag er aan minderjarigen niet worden gepromoot. Dat wil zeggen dat er op scholen niet over gesproken mag worden en dat tv-series waarin homoseksualiteit voorkomt, zoals in Friends of Modern Family alleen na 23 uur mogen worden uitgezonden.
Vlaams Belang, de partij die het in de peilingen uitstekend aan het doen is, ondersteunt dit Hongaarse beleid. Ze zien het niet als homofobie, maar als bescherming van het gezin als de hoeksteen van de samenleving, zo staat te lezen op hun website. Ze plaatsen het traditionele gezin tegenover lgbti+ ideeën en samenlevingsvormen. De twee lijken niet samen te kunnen gaan.
Daarnaast is het zo dat op veel middelbare scholen het steeds moeilijker wordt om over lgbti-thema’s te spreken. Denk maar aan de EVRAS-protesten die in Frankrijk en Wallonië oplaaiden omdat een deel van de mensen die protesteerden angst hadden voor indoctrinatie van lgbti+. Angst waarop rechtse partijen in weten te spelen door te stellen dat het gezin in gevaar is door het promoten van lgbti+, dat kinderen en jongeren gedwongen zouden worden om lgbti+ te worden. Alsof seksuele geaardheid is op te dringen. Het gaat om een angst die zowel voorkomt bij relatief veel mensen met een migratieachtergrond als bij conservatieve autochtonen. Groepen die op andere politieke punten vaak lijnrecht tegenover elkaar staan, maar op dit punt elkaar juist weten te vinden.
Nochtans is het niemands missie om lgbti+ te promoten, wel om het onderwerp bespreekbaar te maken. Het klassieke gezin en de tendensen rond lgbti+ zijn niet uit elkaar te halen, laat staat dat ze elkaar zouden bedreigen. Allereerst is het traditionele gezin al lang geen marktleider meer als het gaat over verschillende samenlevingsvormen. Nog steeds streven veel mensen het traditionele gezin na, maar steeds meer mensen blijven single, zijn gescheiden of leven in een nieuw samengesteld gezin. Deze diversiteit is nu eenmaal realiteit vandaag de dag. Ook in gezinnen met een migratieachtergrond komen echtscheidingen voor.
Daarnaast is er wat lgbti+ betreft geen ‘wat je niet ziet bestaat niet’-garantie. Het is niet zo dat wanneer er niet over gesproken wordt, dat er geen homoseksualiteit of andere geaardheden bestaan. Het gezin is juist een plaats waar er in alle veiligheid over gesproken moet kunnen worden. Het gezin is juist een plaats om de persoon die worstelt met diverse gevoelens en verlangens rond seksualiteit en verliefdheid op te vangen, te begeleiden en liefdevol te ondersteunen. Dat kan alleen maar wanneer het normaal wordt om erover te praten zodat er wederzijds begrip kan ontstaan, en dat is iets anders dan het te promoten.
Nogmaals, seksuele geaardheid is niet op te dringen. Je bent nu eenmaal homo of hetero of biseksueel, je hebt nu eenmaal een andere seksuele oriëntatie. Daar kun je niks aan doen. Je bent zo. Het is geen ziekte, er is geen genezing nodig. Wel liefdevolle nabijheid. Laten we daarom streven naar warme families en gezinnen waar het onderwerp lgbti+ bespreekbaar kan zijn, zodat het gezin in eerste instantie een veilige ruimte is voor ieder die worstelt met seksuele geaardheid, gender en oriëntatie. Veel gezinnen slagen hierin, ondanks dat er vaak ook tijd nodig is om aan de andere geaardheid van het gezinslid te wennen. Daar waar er open over gesproken kan worden, laat men elkaar niet los en wordt er dichter naar elkaar toe gegroeid.
Bron: De Morgen