Tony Vande Casteele: ‘Waarom helpen gepensioneerden niet in de kinderopvang?’
Een kindercrèche opzetten en runnen vraagt een andere aanpak dan het runnen van een ander bedrijf. Het einddoel hier is immers niet de realisatie van ‘iets’, maar wel van het welzijn van ‘iemand’. ‘Verantwoordelijkheid’ is hier het sleutelwoord? Maar wie is verantwoordelijk?
Het is mijn inziens te kort door de bocht om ervan uit te gaan dat de uitbater (m/v) en het beschikbare personeel die verantwoordelijkheid alleen dragen. Dat heeft de praktijk voldoende aangetoond. Meer ouderparticipatie is een nobel idee en kan ouders heel wat voldoening geven. Maar terecht wordt gewezen op de beperkte haalbaarheid. Het beroepsleven laat voor de ouders vaak geen ruimte voor andere sociale investeringen zoals het helpen bij de opvang van hun eigen kinderen. Gelukkig bestaan er voor werkende ouders allerlei verlofregelingen waarop zij eventueel een beroep kunnen doen.
Maar draagt de bredere samenleving ook geen verantwoordelijkheid? Er wordt vaak gezegd: ‘it takes a village to raise a child’, maar wie is die ‘village’? Ik denk dan in eerste plaats aan onze gepensioneerden. Beroepsmatig heb ik, vanuit mijn werk op het departement Personeel en Organisatie van de Universiteit Antwerpen, de kans regelmatig betrokken te zijn bij de oppensioenstelling van mannen en vrouwen. Vaak valt mij op hoe vitaal sommigen nog zijn. Ze zijn zeker nog in staat om hun verworven competenties en ontwikkelde persoonlijkheid in te zetten voor de samenleving. Biedt onze maatschappij daartoe voldoende stimulans? Gepensioneerden vormen het zoveelste hokje in onze individualistisch gerichte samenleving. Hun taak lijkt zich vandaag te reduceren tot ‘consumeren in eigen land’. Denk maar aan de diverse seniorenbewegingen en –initiatieven op het vlak van sport, cultuur en ontspanning.
Op zich niets verkeerd hiermee. Maar valt, eens gepensioneerd, hun verantwoordelijkheid voor het welzijn van onze samenleving weg? Het kan toch niet zijn dat de vruchten van hun opleiding, ontwikkeling en ervaring, van de kansen die de samenleving hen jarenlang bood, opeens niet meer bruikbaar zijn omdat ze een bepaalde leeftijd hebben bereikt.
Ware geluk in diepgang
Eén van mijn kinderen, met een ruime ervaring als verpleegkundige in de kinderopvang, zegt mij dat, om een kindercrèche goed te laten functioneren, naast professionele vorming ook de volgende competenties onontbeerlijk zijn: animeren en toezicht houden, liefdevol nabij zijn, empathie hebben en eerlijk communiceren. Vele jong gepensioneerden zijn vertrouwd met de opvoeding van kinderen en kleinkinderen en zijn op vele terreinen dus ervaringsdeskundigen. Waarom zouden we hen niet inzetten om de vaste krachten in de kindercrèches te ondersteunen. De overheid zou deze aanpak kunnen faciliteren.
Als ik Emily Esfahani Smith, een Amerikaanse psychologe van Iraanse afkomst, mag geloven, dan is het ware geluk te vinden in een leven met diepgang en betekenis. Een zinvol leven steunt volgens haar op vier pijlers: ergens bij horen, bijdragen aan de wereld en aan de ander, een verhaal van je leven maken, het alledaagse overstijgen. Liggen al deze elementen niet verborgen in een engagement in een creatieve kinderopvang?
Een bundeling van alle mogelijke beschikbare maatschappelijke krachten, lijkt mij de juiste weg naar een geslaagde reddingsoperatie.
Bron: Gazet van Antwerpen