Steven Van Hecke: ‘Neem eens een voorbeeld aan Cyprus’
Vanavond spelen de Belgen hun eerste WK-kwalificatiematch. Aan de aftrap een taalkundig gemengde en, zoals we dat bij deze generatie Rode Duivels gewend zijn, ‘gekleurde’ ploeg tegen elf Grieks-Cyprioten. Op de kaarten van de Fifa en de Uefa is het eiland weliswaar volledig ingekleurd, in de praktijk komen er alleen spelers uit Zuid-Cyprus het veld op. Voorlopig toch.
Stilaan komt er schot in de zaak van dit sinds meer dan veertig jaar verdeelde eiland. De signalen die vanuit beide kampen, het Grieks-Cypriotische zuiden en het Turks-Cypriotische noorden worden uitgestuurd, stemmen hoopvol. Op het neutrale terrein van de Verenigde Naties, die op Cyprus haar langst lopende vredesoperatie heeft, wordt de laatste dagen intens en op hoog niveau onderhandeld over een mogelijke hereniging. Niet eenvoudig want de oudere generaties herinneren zich als de dag van gisteren hoe ze halsoverkop hun huizen moesten verlaten of hoe leeftijdsgenoten het leven lieten. Meer dan 2.000 soldaten zijn nog steeds officieel vermist. Niet alle wonden zijn geheeld.
De rol van Erdogan
Eerder vroeg dan laat kan aan deze patstelling een einde komen. De Grieks-orthodoxe, conservatieve president van Zuid-Cyprus, Nicos Anastasiades, is immers on speaking terms met zijn Noord-Cypriotische ambtsgenoot, de Turks-islamitische en eerder linkse Mustafa Akinci. Het is de eerste keer dat de twee presidenten erin slagen de tegenstellingen te overstijgen in functie van een gemeenschappelijk, hoger doel: de hereniging van een soeverein Cyprus. Soeverein, want dat betekent dat de Turkse soldaten die de volksgenoten in het noorden ‘beschermen’ de aftocht blazen, een beetje zoals Gorbatsjov destijds de Sovjetsoldaten uit de DDR moest terugtrekken vooraleer Duitsland herenigd kon worden. De rol van Erdogan is dus ook in deze kwestie cruciaal. Misschien kan iemand hem in het oor fluisteren dat hij zijn troepen als pasmunt kan gebruiken in één of andere netelige onderhandeling met de EU.
Met Erdogan is het echter kwaad kersen eten en dus is overdreven euforie voorbarig. Voor de Nobelprijs voor de Vrede weegt het eiland in het Midden-Oosten, dat niet eens een vermelding waard is op onze weerkaarten, sowieso wellicht niet zwaar genoeg. Maar dat in deze uithoek van Europa, op de grens van twee werelden, christenen en moslims nader tot elkaar komen in deze zomer van terreur is toch opmerkelijk. Goed nieuws zit dus blijkbaar net zoals geluk in een hoekje, ook letterlijk. De hereniging van Cyprus zou een welgekomen opsteker zijn voor de veelgeplaagde EU en haar relaties met Turkije en de hele moslimwereld. En het zou het de Rode Duivels net iets lastiger maken tijdens de terugmatch in oktober 2017, met ook enkele Turks-Cyprioten op de grasmat.