Stijn Lievens: ‘Geef jongeren een stem. Ze verdienen het en de wereld heeft hen nodig’

Samen met mijn zoon van 6 rijd ik met de wagen naar zijn wekelijkse voetbalmatch en horen we op het radiojournaal hoe er opnieuw bommen vallen op onschuldige kinderen. Ik zet het volume op minimum, maar hij merkte het toch op.

“Papa, zijn er weer kinderen gestorven?” “Ja”, zucht ik. “Hoeveel?”, wil hij weten. “Zesendertig.” We zwijgen en rijden verder. Dit keer waren het baby’s die het leven lieten omdat het grootste ziekenhuis van Gaza zonder stroom viel. Je zou voor minder stil worden.

De dag voordien stuurden zowel het gemeenschapsonderwijs als het katholiek onderwijs alarmerende berichten de wereld in over een toenemende radicalisering en polarisatie onder hun leerlingen. Zelfs het OCAD en staatsveiligheid merkten een stijging op.

Diezelfde dag werd de school van mijn kinderen besmeurd met de graffiti slogan ‘Fuck Israël’. Dus ja, die radicalisering is niet uit de lucht gegrepen. Hoe kan het ook anders? Jonge mensen krijgen zelden nog iets te horen waar ze hoop uit kunnen putten.

Praten werkt

Daarom wringt het bij mij dat we zo weinig horen over de leerlingen die – wars van alle oorlogsretoriek – er bewust voor kiezen om een dialoog aan te gaan met leeftijdgenoten. Want ze zijn er, deze leerlingen. Meer nog, ze zijn met veel en ze zijn vastberaden hun stem te laten horen.

Met sommigen van hen had ik onlangs een tweedaagse vorming onder de noemer ‘Give Peace a Hand’. Er waren leerlingen uit zeven Belgische scholen uit alle uithoeken van het land. Uiteraard was er een taalbarrière en ook religieuze en culturele verschillen waren aanwezig.

Maar we leerden hoe gesprekstechnieken bepalend zijn voor hoe je de ander toelaat in je eigen referentiekader. Bij de controverse of in een klassiek debat zijn we enkel bezig met het eigen standpunt te verdedigen. We luisteren niet of nauwelijks en gaan zo voorbij aan het verhaal dat de andere ons te vertellen heeft.

Samen sterk

Hoe langer de vorming duurde, hoe meer de comfortzone werd verlaten. Zo werkten we samen aan een kunstwerk. Ieder op zijn eiland leek een fiasco onafwendbaar, maar dan werden alle puzzelstukken samengelegd en werd het eindresultaat onthuld. De metafoor voor hoe we samen veel meer kunnen bereiken dan alleen behoefde geen uitleg meer.

Na enkele warming-ups konden leerlingen die eerst geen Frans leken te verstaan, dat plots wel. Eerder timide leerlingen deelden complexloos eigen ervaringen. Getuigenissen van recent oorlogsgeweld brachten de bommen vanop de radio plots heel dichtbij.

Maar naarmate de avond vorderde werd er ook veel gelachen, gezongen, en gedanst. Zo simpel kan het zijn. Twee dagen van onderdompeling in de logica van vrede en de noodzaak ervan en hoe dat alles begint bij onze kijk op de ander en onszelf.

Deze jongeren hebben beslist om samen als ‘Ambassadeurs van de dialoog’ te getuigen over de mogelijkheid van vrede en hoe die concreet kan worden als je dat zelf écht wilt. Ze gaan loopwedstrijd Run4Unity organiseren, ze gaan elkaar bezoeken in hun respectievelijke scholen, ze gaan hun eigen scholen warm maken om deel te nemen.

Wil er alsjeblieft iemand deze mensen een forum geven? Zodat we morgen het radiojournaal eens niet op een minimum moeten zetten, maar mogen horen dat er leerlingen zijn die willen verbinden in plaats van te polariseren. Ze verdienen het en de wereld heeft hen nodig.

Bron: De Morgen

https://www.demorgen.be/meningen/geef-jongeren-een-stem-ze-verdienen-het-en-de-wereld-heeft-hen-nodig~b33138db/